Angst voor de zee & onzekerheid tijdens surfen

Ik zit weer in Portugal met mijn busje en dat betekent ook dat ik weer vaker (probeer) te surfen. Mijn doel voor dit jaar is om te leren gaan met mijn onzekerheid in het water. Makkelijker gezegd dan gedaan kan ik je vertellen.

Soms lijkt het alsof al die mensen die surfen nooit bang zijn.. zelfs jongere mensen die ook beginnend surfer zijn lijken het allemaal geweldig te vinden. Ik kijk met lichte jaloezie naar al die surfers die ‘de Stoke’ meteen lijken te voelen. Dat wil ik ook! Maar op dit moment associeer ik surfen meer met angst en paniek, dan met plezier. Ik hoop door hier open over te vertellen en jullie mee te nemen in mijn proces, dat het anderen het gevoel kan geven dat ze niet alleen zijn in hun gevoel van angst. Ook hoop ik manieren te vinden om ermee om te gaan en deze te kunnen delen.

(hoe ik me mentaal voorbereid op surfen; keihard mijn favo muziek luisteren en te visualiseren hoe ik golven pak)

De angst die ik voel tijdens het surfen

Wanneer er een golf op me afkomt (die op dat moment groot lijkt) en vlak voor me lijkt te gaan breken begint mijn hoofd meteen overuren te maken.. wat moet ik doen, erover heen peddelen? Lukt dat wel of klapt die golf me dan zo naar het strand toe? Misschien kan ik het wel halen om eroverheen te peddelen?! Hoe dichterbij de golf hoe meer ik denk: shit nee, ik durf het niet!

Ik spring van mijn board, hou de nose zo goed mogelijk vast en probeer onder de golf door te duiken. Dit laatste moet dan meestal drie keer achter elkaar, waardoor ik uitgeteld ben zodra ik weer op mijn board ben geklommen. De kans is groot dat ik er gewoon over heen had kunnen peddelen, of ietsjes van het brekende gedeelte af had kunnen gaan. Maar mijn hoofd en lijf kunnen op zo’n moment totaal niet rationeel zijn.

Nog erger is het wanneer ik voor een golf wil gaan, ik zie en voel dat het een goede is.. Ik spreek mezelf moed in. Je kunt het, kappen nou met die onzekerheid, je gaat het gewoon doen. Ik peddel bewust en kalm, maar wanneer de golf me meeneemt en ik mijn laatste slagen wil maken, zie ik ineens mijn nose het water in duiken. Paniek!! De angst in mijn lijf neemt het over en ik duik van mijn board. Zodra ik weer zit moet ik echt even bijkomen.

Als er op dat moment een goede (niet te grote) golf aankomt die ik wel durf te pakken, kán ik niet meteen omschakelen en er voor gaan. Het voelt alsof ik weer helemaal opnieuw moet beginnen, weer helemaal de rust moet vinden in mezelf, ademhalen, mindful zijn, de energie van het water ervaren als één met dat van mij. Pas als ik weer helemaal kalm ben, in mijn hoofd èn lijf, dan ben ik weer klaar voor een volgende golf. Vorige winter heb ik (volgens Carlo) met veel grotere golven in het water gelegen en ook echt een goede golf gepakt. Ik kan het me amper herinneren.. Alles gaat bij mij op zwart zodra ik die stress ervaar.

Wél weet ik dat ik vorig jaar één of twee keer een flinke nosedive heb gemaakt en goed ben gespoeld. Opzich geen ramp, ik bedoel ik heb t blijkbaar overleefd.. en toch zit er zo ontzettend veel angst in mijn lijf sinds toen. De keren erna dat ik het water in ging voelde ik me soms alsof ik moest hyperventileren (tenminste ik denk dat dat het was). Ik heb nog nooit in mijn leven een paniekaanval gehad, maar het gevoel wat ik ervaar weet ik niet anders te beschrijven.

Elke keer voor ik het water in ga denk ik me zekerder te voelen, ik weet dat ik het kan en wat kan er nou eigenlijk gebeuren? Dus steeds een beetje meer, stap ik met goede moed richting het strand. Op dat moment voel ik me best oke, ik heb er nog wel vertrouwen in. Maar zodra ik weer achter lig en er een “grote” set aan komt is het huilen met de pet op.

Surfen zonder golven te pakken

Gisteravond en vanmiddag ben ik weer het water in gegaan. Gister dacht ik na vijf seconden al: ik wil eruit. Dit is te groot voor mij. En dan: Fuck ik durf niet terug te peddelen. Na er even in te hebben gelegen zakt die angst gelukkig wel. Maar dan komt het volgende gedeelte; een golf pakken.. En dat is me de afgelopen twee dagen gewoon niet gelukt omdat ik me zo erg laat tegenhouden door mijn gedachten.Het enige moment waarop ik kan genieten is tussen de sets door, wanneer ik besef hoe mooi de plek is waar ik ben, ik de zonsondergang bewonder.. en op dat moment voel ik me eindelijk even weer mezelf.

Ik denk dat het een mooi doel kan zijn om niet persé het water in te gaan om een golf te pakken, maar gewoon naar achter te gaan en als enige doel te hebben om me comfortabel te gaan voelen. Net zo lang zitten en over sets heen peddelen tot ik geen angst meer voel. Pas daarna is het tijd om een golf te pakken. Want hoe graag ik ook vooruitgang wil maken in de techniek (pop-up, stance, sturen), ik denk dat dat allemaal niet gaat werken als ik het steeds in een stressvolle situatie probeer. Ik kan niet eens beseffen wat er allemaal gebeurt op zo’n moment, dus laat staan dat ik dan kan nadenken over hoe ik mijn handen en voeten de volgende keer beter kan plaatsen. Of wat er gebeurt als ik naar voor of naar achter leun.

Kleine stapjes

Voor nu probeer ik vooral na te denken op welke vlakken ik wel ben gegroeid. Ik twijfelde me vorige winter een ongeluk als het ging om erin gaan of niet, dit keer is mijn mindset geshift naar: ik wil het gewoon proberen. Als het niks is kan ik er altijd weer uit.

Daarnaast zie ik naar achter gaan, door de sets heen peddelen, niet in een golf komen steeds minder als iets frustrerends. De zee is niet bewust tegen mij aan het vechten, ik vecht vooral tegen mezelf en mijn ego. Hoe meer ik mezelf aanpas aan de zee, hoe meer de zee met mij mee werkt. Ik probeer het ‘niet lukken’ te zien als een les in plaats van als tegenwerking. Ik probeer mindfulness oefeningen toe te passen in het water, de flow te voelen en ermee te synchroniseren. De zee, mijn board en ik in samenwerking met elkaar te zien.

Ik denk dat het vooral goed is om niet teveel van mezelf te vragen. Ik wil de associatie met surfen veranderen van angst naar plezier en speelsheid. Daarom is het belangrijk om mijn grenzen te kennen en geduld te hebben. Om te wachten tot het klein genoeg is voor mij en dan ervoor gaan. Of om terug te gaan naar oefenen op de whitewash (ondanks dat dat als een flinke stap terug voelt).

Het schrijven van deze blog is voor mij ook een manier om die lastige emoties van me af te schrijven, om er enigzins grip op te krijgen. En ik hoop natuurlijk dat het iemand anders ook een gevoel kan geven van herkenning. Ik zal in een volgende blog al mijn tips, kleine doelen en oefeningen op een rijtje zetten zodat je hier misschien ook iets aan hebt.